Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε μια γενναία κίνηση εθνικής ενότητας. Αναγνωρίζοντας επίσημα το ΚΚΕ του έδωσε το δικαίωμα, παρά τις θεωρίες του για την δικτατορία του προλεταριάτου, να κινείται μέσα στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας εκτονώνοντας ένα μεγάλο μέρος της μετεμφυλιακής φόρτισης που συνέχιζε να σιγοβράζει στα στήθια πολλών αριστερών. Οι «ηττημένοι» ενός μαρτυρικού κοινωνικού διχασμού βρήκαν την θέση τους στον πολιτικό χάρτη και τους δόθηκε το συνταγματικό δικαίωμα ακόμη και να αμφισβητούν κοινοβουλευτικά την ίδια την φύση του συστήματος. Τους αποστέρησε όμως την επιχειρηματολογία του μαζικού ένοπλου αγώνα που έκτοτε εκδηλώθηκε μόνο μέσα από μεμονωμένες τρομοκρατικές κινήσεις.

Το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να χτίσει πάνω σε αυτή την σημαντική αλλαγή και να οικειοποιηθεί εκ του ασφαλούς την συγκεκριμένη εκλογική πελατεία. Έδωσε αφειδώς και άκριτα συντάξεις για την Εθνική Αντίσταση. Μνημεία και αγάλματα γέμισαν τις πλατείες ακόμη κι από ανθρώπους που πρωτοστάτησαν στη σφαγή χιλιάδων συμπατριωτών τους. Το αριστερό αφήγημα απέκτησε μέσα από την αστική ζεστασιά του ρουσφετιού και των επιδοτήσεων μια νέα μορφή που όμως θυματοποιούσε με τον ίδιο τρόπο την μια πλευρά του εμφυλίου και ενοχοποιούσε, στιγμάτιζε την άλλη.

Παρόλα αυτά οι γενικότερες εξελίξεις επέτρεψαν την σχετική εξομάλυνση των αντιθέσεων. Η κατάληψη της εξουσίας το 1981 λειτούργησε λυτρωτικά για μεγάλο μέρος της κοινωνίας και η σχεδόν ενοχική στάση των Δεξιών, που συχνά «τιμωρήθηκαν» από το νέο καθεστώς, τους επέτρεψε να βιώσουν μια μικρή αλλά σημαντική συναισθηματική ρεβάνς. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την κυβέρνηση, επιβεβαιώθηκε η σιγουριά που υπήρχε για την χρήση αντιδεξιάς, ταξικής ρητορικής. Μόνο που ποτέ έως δεν έφτανε με ένταση και πάθος στον πυρήνα της εμφυλιακής διαμάχης.

Η φιέστα που στήθηκε για τα εγκαίνια του μουσείου του Νίκου Μπελογιάννη πιστοποιεί την οριστική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην χρήση διχαστικών συνδρόμων με την ελπίδα να αποτρέψει οργισμένους από την πολιτική του πολίτες, που δεν ανήκουν στην ΝΔ, να κατευθυνθούν εκλογικά προς αυτή. Τι ακριβώς τιμά το επίσημο ελληνικό κράτος από τον βίο και την πολιτεία του Νίκου Μπελογιάννη;

Δεν διαθέτει καν μια ουσιαστική αντιστασιακή δράση κατά την περίοδο της κατοχής. Δεν κινήθηκε παρά μόνο ως πρωτοπαλίκαρο του Βελουχιώτη σκορπώντας τον θάνατο. Δεν συνεισέφερε τίποτα στην μεταπολεμική ομαλότητα παρά κατασκοπευτική δράση. Δεν αρκεί ο ρομαντισμός του κόκκινου γαρύφαλλου ή η αδικία της εκτέλεσης για να σβήσουν οι σκληρές μνήμες, ούτε φυσικά για να δικαιολογήσουν.

Η σημερινή κυβέρνηση μας έχει συνηθίσει σε μικροπολιτικά παιχνίδια ασάφειας και αυταπάτης αλλά όταν εμπλέκεις στο δημόσιο διάλογο ένα τόσο λεπτό θέμα όπως μια εμφύλια διαμάχη που άφησε πίσω της πόνο, δάκρυα και εκατόμβες νεκρών, τότε μάλλον έχεις χάσει κάθε μέτρο αξιοπρέπειας και σοβαρότητας. Σε μια εξαιρετική δυσχερή για την χώρα περίοδο το μόνο που δεν έχουμε ανάγκη είναι νέες εστίες σύγκρουσης, νέες δικαιολογίες αναζωπύρωσης των πιο ακραίων φωνών.

Τελικά αυτή η κυβερνητική πλειοψηφία κι ο επικεφαλής της Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο θα υπογράψουν οτιδήποτε για να μην χάσουν την πρόσβαση στους θώκους τους αλλά είναι έτοιμοι να θυσιάσουν μέχρι και την κοινωνική ειρήνη για να δημιουργήσουν στο εκλογικό σώμα συσπειρώσεις κι αντισυσπειρώσεις που πιστεύουν ότι τους εξυπηρετούν. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα λερωθούν μέχρι το λαιμό από τα λύματα της πιο ρυπαρής εθνικής περιόδου. Ο εμφύλιος τέλειωσε, αν δεν το καταλάβατε…