Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Δεν είναι να εναποθέτεις τις ελπίδες σου για θετική εξέλιξη στο Κυπριακό σε οποιαδήποτε διεθνή διάσκεψη, όταν γνωρίζεις ότι έχεις να αντιμετωπίσεις την μόνιμη διάθεση της Τουρκίας να τορπιλίσει κάθε προσπάθεια την ύστατη στιγμή. Δεν πρόκειται για μια τυχαία, σπασμωδική κίνηση, ούτε για αναγκαστική αντίδραση σε υπερβολικές απαιτήσεις ή προκλήσεις της άλλης πλευράς. Αποτελεί διαχρονικό στρατηγικό σχεδιασμό της πολιτικής της το να αφήνει να αναπτύσσονται πλήρως όλα τα επιχειρήματα και εκεί που φαίνεται ότι συναινεί σε έναν κοινό παρανομαστή να προβαίνει σε μια ανατρεπτική δήλωση ενοχοποίησης Κύπρου και Ελλάδας.

Κάτι τέτοιο συνέβη και τώρα. Παρά τις διαρροές για αμοιβαία συνεννόηση σε μια σειρά προτάσεων σχετικά με την παρουσία στρατευμάτων στο νησί και τον τρόπο αποχώρησης τους, όταν αυτή η προφορική συμπόρευση χρειάστηκε να αποτυπωθεί σε ένα επίσημο κοινό έγγραφο, άρχισαν οι αιχμές προς τόσο την Ελληνική όσο και την Κυπριακή πλευρά με στόχο την διάσπαση του εθνικού μετώπου.

Φταίει ο “υπερβολικός” Κοτζιάς. Ευθύνεται ο Αναστασιάδης που δεν αποδέχτηκε την παραμονή 1000 Τούρκων στρατιωτών. Τίποτε από αυτά δεν πιστοποιείται από τις επίσημες πηγές αλλά η Τουρκία κατόρθωσε για μια ακόμη φορά να αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού και να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα.

Αναμενόμενο αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτές τις ημέρες ξεκινούν οι γεωτρήσεις στο περιβόητο οικόπεδο 11 της κυπριακής ΑΟΖ και μάλιστα από μια Γαλλική εταιρεία που έχει αναλάβει το αντίστοιχο έργο και σε σχετικό ελληνικό οικόπεδο.  Θα έμοιαζε κάπως παράταιρο για τα δεδομένα της τουρκικής διπλωματίας, να αφήσει μια τέτοια σημαντική εξέλιξη να προχωρήσει για την δημιουργία του ανάλογου κλίματος τρομοκρατίας και εκφοβισμού όλων των εμπλεκομένων.

Προετοιμάζεται θερμό επεισόδιο; Θα μπορούσε να είναι μια έσχατη λύση, ένα τελευταίο μέσο πίεσης αν όχι για την ανατροπή του statu quo, για την επαναδιαπραγμάτευση του τρόπου συνδιαχείρισης των υδρογονανθράκων με δόλωμα κάποια “παραχώρηση” στο φλέγον ζήτημα των εγγυήσεων. Οι απειλές του Ερντογάν προς τις εταιρείες είναι προσχηματικές. Γνωρίζει καλά ότι σε έναν τέτοιο πόλεμο δεν θα έχει και μεγάλα οφέλη, σε μια περίοδο μάλιστα που η τουρκική οικονομία περνά μια νομισματική αλλά και παραγωγική αστάθεια.

Σε αυτή τη φάση, η ψυχραιμία και η υπομονή από ελλαδικής πλευράς είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Αν εμπλακούμε σε ένα γαϊτανάκι ανέξοδων αντεγκλήσεων θα δοθεί στην γείτονα χώρα το περιθώριο να αναμασά τυποποιημένα επικοινωνιακά επιχειρήματα. Σθεναρή στάση, στέρεες συμμαχίες, Ευρωπαϊκή υποστήριξη και υπομονή αρκούν για να αναδείξουν την αδιαλλαξία της τουρκικής πολιτικής και να ενισχύσουν τις πιο συνετές τουρκοκυπριακές πλευρές που δεν συναινούν σε μια λογική απομονωτισμού τους και παράνομης ολοκληρωτικής πρόσδεσης τους στο τουρκικό άρμα.