Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Κάθε τόσο όλο και πέφτουμε πάνω σε κάποια πορεία συμβασιούχων. Πότε ενός υπουργείου, μετά μιας κρατικής υπηρεσίας, αργότερα των Δήμων όπως αυτές τις μέρες. Οι συμβάσεις στην χώρα μας μετατράπηκαν σε μια “γάγγραινα” διοικητικής δυσλειτουργίας και μικροπολιτικής ψηφοθηρίας. Ειδικά στους ΟΤΑ οι προσλήψεις εργαζομένων για την καθαριότητα χρησιμοποιούνταν ως ένας ενδιάμεσος σταθμός για την μετατροπή ορισμένων σε διοικητικό προσωπικό αφήνοντας ξανά γυμνό τον τομέα της αποκομιδής των απορριμάτων.

Ένα εργαλείο αξιοποιήσιμο για την κάλυψη εκτάκτων αναγκών και ειδικών έργων χρησιμοποιήθηκε με τον πιο άθλιο τρόπο για να εξυπηρετήσει το αλισβερίσι του πολιτικού συστήματος (κομματικό και αυτοδιοικητικό) με τους ψηφοφόρους του σε περιόδους που οι προσλήψεις μόνιμου προσωπικού ήταν δύσκολες και κυρίως προσέκρουαν πάνω στις διαδικασίες του ΑΣΕΠ.

Όσο κι αν στην πορεία έγιναν επιμέρους προσπάθειες βελτίωσης, – ώστε και οι προκηρύξεις να διαθέτουν μεγαλύτερη αξιοπιστία αλλά κυρίως να περιοριστεί το φαινόμενο μονιμοποιώντας όσους πληρούν τις προϋποθέσεις κάλυψης πάγιων αναγκών – , ακόμη και σήμερα διατηρούνται πολλά στοιχεία από τον αρχικό ανορθολογισμό.

Κι αυτή την φορά οι συμβασιούχοι των ΟΤΑ διεκδικούν την μονιμοποίηση τους. Τι κι αν οι συμβάσεις ονομάζονται έτσι επειδή ακριβώς έχουν συγκεκριμένη χρονική διάρκεια και από πουθενά δεν προκύπτει κάποιου είδους δέσμευση για συνέχιση της εργασίας; Φυσικά οι διαρκείς ανανεώσεις (μια ιδιότυπη ομηρία) και η έλλειψη ολοκληρωμένου σχεδίου που να καθορίζει το πλαίσιο και τις συγκεκριμένες ανάγκες, ανακυκλώνουν το πρόβλημα προς όφελος όσων έχουν την εξουσία να καθορίζουν το μέλλον της ζωής τόσων ανθρώπων.

Υπάρχει λύση; Προφανώς και εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν. Κάποιοι δημιούργησαν ένα στάτους κβο που η άμεση ανατροπή του θα ανατρέψει των προγραμματισμό χιλιάδων οικογενειών. Η μια προσέγγιση με δικαιοσύνη, κατανόηση αλλά και ανατροπή της διελκυστίνδας παρατυπιών και ατέρμονης επανάληψης της ίδιας κατάστασης, είναι αυτή που έρχεται να καθορίσει οριστικά και αμετάκλητα τις πραγματικές ανάγκες προσωπικού των συγκεκριμένων οργανισμών.

Το επόμενο βήμα είναι η προκήρυξη νέων, αξιόπιστων διαγωνισμών όπου η προϋπηρεσία των υπαρχόντων υπαλλήλων θα καταμετρείται ενισχυτικά αλλά δεν θα αποκλείει την κάλυψη μιας θέσης από καινούριο υποψήφιο με περισσότερα προσόντα ή παραπλήσια προϋπηρεσία. Το πιθανότερο είναι οι πραγματικές θέσεις εργασίας να είναι λιγότερες από τις υπάρχουσες κι ένα σημαντικό μέρος των σημερινών εργαζομένων να μείνει εκτός νυφμώνος αλλά τουλάχιστον οι υπόλοιποι θα έχουν κερδίσει με το σπαθί τους μια θέση μόνιμης δουλειάς.

Η άλλη λύση αφορά την εκτενέστατη χρήση εργολαβιών για μια σειρά από υπηρεσίες των Δήμων, χωρίς να αποκλείονται από τους σχετικούς διαγωνισμούς (τουναντίον να πριμοδοτούνται με επιπρόσθετα μόρια) οι κοινωνικές συνεταιριστικές εταιρείες που μπορούν να συστήσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενο.

Διαλέγουμε και παίρνουμε αλλά ο τρίτος δρόμος προς την διαιώνιση του ρουσφετιού και της ομηρίας πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει… ΤΩΡΑ!