Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Αυτή την χρονιά έλειψε η ξεχωριστή παρουσία της Ζωής Κωνσταντοπούλου από το gay pride της Αθήνας. Την αντικατέστησε επάξια στην ψηφοθηρία ο Τσακαλώτος. Η Ζωή είχε σοβαρότερες ασχολίες. Να αποτρέψει την κατάθεση στεφάνου του Γερμανού πρέσβη στο Δίστομο. Τίμησε έτσι… δεόντως τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας, τα οποία είναι σίγουρο ότι μόνο στην ανύπαρκτη κληρονομική ευθύνη δεν αποζητούν την δικαίωση! Συνεπής ο ακτιβισμός της και αναγκαίος για να διατηρεί επαφή με το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Συνεπής κι η ασέβεια της σε βασικούς αστικούς κανόνες αλλά έτσι κι αλλιώς δεν περιμένεις κάτι λιγότερο από την Ζωή!

Σεβασμό που δεν έδειξαν ούτε όσοι επέλεξαν να αλλοιώσουν την ελληνική σημαία για να ταυτίσουν τον προσωπικό τους αγώνα για ισονομία με τους εθνικούς αγώνες που εκπροσωπεί το εμβληματικό σύμβολο. Στα πλαίσια μιας αυτοπροσδιοριστικής ελευθεριότητας παραβλέπουμε ότι υπάρχουν συλλογικά όρια τα οποία οφείλουμε να προασπίζουμε αν επιθυμούμε να ζούμε σε μια κοινωνία ευθύνης και αξιοπρέπειας.

Όσο αποτρόπαιο είναι να ταυτίζει κάποιος την σημαία με τον… ιμπεριαλισμό ή τον καπιταλισμό και να θεωρεί “επαναστατική” δράση της καύση της αδιαφορώντας για τις συνεκτικές αξίες του Ελληνισμού που εκφράζει, άλλο τόσο κατακριτέα είναι η χρήση της κατά βούληση, ο ευτελισμός της με… εικαστικές παρεμβάσεις, η υποβάθμιση της σε ένα πανί που καθένας μπορεί να το χρησιμοποιεί κατά το δοκούν λες και δεν διαθέτει προκαθορισμένο ρόλο.

Μέσα στην φόρα του αισθητικού εξτρεμισμού ως εργαλείου πρόκλησης και προσέλκυσης της προσοχής, – μια θεμιτή τεχνική επικοινωνίας που χάνει την δραστικότητα της όταν το υποκείμενο καταντά καρικατούρα και γραφική φιγούρα που δεν ενισχύει αλλά περιθωριοποιεί το όποιο μήνυμα -, ακόμη και η σημαία αποκτά χαρακτηριστικά διακοσμητικής παντιέρας.

Η πίστη στην εθνική ταυτότητα, ο σεβασμός στην ιστορία της χώρας, η σύνεση ως ενισχυτικό μέσο κάθε διεκδίκησης, είναι απαραίτητες προϋποθέσεις απαίτησης σοβαρής αντιμετώπισης οποιουδήποτε επιδιώκει να προωθήσει τα αιτήματα του. Όταν μια τέτοια προσπάθεια εκτροχιάζεται σε ένα ευτελές πανηγυράκι όπου η προσοχή όλων επικεντρώνεται στον άτυπο διαγωνισμό πρόκλησης και σε μαξιμαλιστικά αυτοπροσδιοριστικά αιτήματα, τότε το μόνο που κατορθώνουν οι διοργανωτές του είναι να ποδοπατήσουν τον σκοπό που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Την ισονομία στα πλαίσια των κανόνων που διέπουν την κοινωνία και τον σεβασμό από τους συμπολίτες τους.

Η περηφάνια δεν κατοχυρώνεται με μια απλή δήλωση. Κερδίζεται με την συνεπή αξιοπρεπή στάση και την συνετή επικέντρωση στην ουσία των πραγμάτων.