Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Λευκός καπνός ή μαύρο ντουμάνι, η αξιολόγηση φαίνεται να ολοκληρώνεται με τεράστιες παραχωρήσεις από κυβερνητικής πλευράς ειδικά στο δημοσιονομικό κομμάτι. Μπορεί στα εργασιακά να μην υπήρξαν οι πιο ακραίες παρεμβάσεις αλλά οι ομαδικές απολύσεις δεν αποτελούσαν πλέον απαίτηση της αγοράς (το πρόβλημα της είναι κυρίως η ρευστότητα), αλλά το 2% του ΑΕΠ (3,6 δισ. ευρώ) μόνο παρωνυχίδα δεν είναι για μια κοινωνία που στενάζει.

Το… αριστερό αφήγημα στηρίζει όλη την δυναμική του στα αντίμετρα. Γνωρίζουν ότι έχουν δυνητικό χαρακτήρα κι ότι η ενεργοποίηση τους απαιτεί υπεραπόδοση των στόχων για το πρωτογενές πλεόνασμα. Στόχοι εξαρχής δύσκολοι και σχεδόν άπιαστοι αν δεν επιτευχθούν πολύ υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης τα επόμενα χρόνια. Προσπαθούν όμως να παρουσιάσουν ως μηδενικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα κάτι που δεδομένα θα έχει υφεσιακή επίδραση στην οικονομία και ανισοβαρή δυναμική στο οικογενειακό προϋπολογισμό.

Οι περικοπές και οι φοροεπιβαρύνσεις θα έχουν άμεση επίδραση στην αγοραστική δυνατότητα των πολιτών άρα και ταυτόχρονη υφεσιακή επίδραση τουλάχιστον 2% του ΑΕΠ μοιρασμένη στη διετία 2019-2020. Ίσως και μεγαλύτερη αν κρίνει κανείς ότι τέτοιου είδους παρεμβάσεις στα πλαίσια του 1ου  μνημονίου λειτούργησαν με πολλαπλασιαστή άνω του 1.5%! Άρα δεν αποκλείεται τα νέα μέτρα να στερήσουν μέχρι και 5,5 δισ. από την πραγματική οικονομία.

Ξεχνούν μάλιστα ότι επειδή τα όποια αντίμετρα θα εκτελεστούν εφόσον επισημοποιηθούν τα δημοσιονομικά στοιχεία, ακόμη και υπό ιδανικές συνθήκες η θετική επίδραση τους θα είναι μεταγενέστερη από την αρνητική των μέτρων τουλάχιστον κατά ένα χρόνο. Άρα η ανασταλτική επίδραση στην όποια αναπτυξιακή προοπτική φέρει η ένταξη της χώρας στο QE, εφόσον υφίσταται έως τότε και με την περιορισμένη δράση που θα έχει, θα είναι ουσιαστική και δεν θα ανατραπεί με ευχολόγια.

Ήδη για φέτος οι στόχοι επαναπροσδιορίζονται στα επίπεδα που είχα προβλέψει σε άρθρο μου τον περασμένο Οκτώβριο (γύρω στο 1,5-2%) “Από που θα έρθει η ανάπτυξη”. Κάπως έτσι ίσως εξηγείται και το γεγονός ότι μέσα στον κουρνιαχτό των μέτρων για 2019-2020 δεν δώσαμε και τόση σημασία στην νέα περικοπή επιδομάτων ή τον περιορισμό των συμβασιούχων που προβλέπετε με απόδοση περίπου 450 εκ, πιθανότατα για να καλυφθούν οι αποκλίσεις του 2017.

Εκτός κι αν εκεί γύρω στο φθινόπωρο του 2018, με την χώρα να έχει κάνει μια δοκιμαστική έξοδο στις αγορές και το τρέχων πρόγραμμα να ολοκληρώνεται, ο Τσίπρας επιχειρήσει να προβάλλει το δικό του success story και να απευθυνθεί στην κοινωνία πριν νιώσουν στην τσέπη τους την νέα αφαίμαξη. Μια τελευταία ζαριά πριν τον παρασύρει ο κυκλώνας της λαϊκής οργής…