Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων για το θέμα της αναμενόμενης νέας αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους. Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι δεν υπογράφει την συμφωνία αν δεν περιλαμβάνει πρόβλεψη για τα σχετικά μεσοπρόθεσμα μέτρα. Η δε αντιπολίτευση αμφισβητεί αυτές τις θέσεις ως παραπλανητικές. Τι συμβαίνει πραγματικά;

Οι όποιες παρεμβάσεις στο χρέος είναι δεδομένο ότι θα λάβουν χώρα μετά την ολοκλήρωση του υπάρχοντος προγράμματος, το καλοκαίρι του 2018. Είναι προαπαιτούμενη η ψήφιση των μέτρων για την περίοδο 2019-2020 γι’ αυτό άλλωστε καθυστερεί και το κλείσιμο της αξιολόγησης.

Το ΔΝΤ μιλά με ευκολία για παρεμβάσεις στο ελληνικό χρέος αφού έχει εξασφαλίσει την απρόσκοπτη πληρωμή των δικών του χορηγήσεων. Η Ε.Ε. πάλι είναι πιο φειδωλή γιατί κάθε αναδιάρθρωση δημιουργεί επιβάρυνση στους εθνικούς προϋπολογισμούς όσων έχουν δανείσει την Ελλάδα. Οπότε μια πρόωρη ανακοίνωση χωρίς μεταρρυθμιστικές και δημοσιονομικές δικλείδες θα έδινε στο εσωτερικό των χωρών τους την εντύπωση μιας αφελούς και γενναιόδωρης προσέγγισης.

Επί της ουσίας ο τρόπος ρύθμισης έχει αποφασιστεί από το 2012 όταν δόθηκε η πρώτη γραπτή υπόσχεση. Επιμήκυνση αποπληρωμής και μείωση των επιτοκίων. Η καθυστέρηση στην εκτέλεση έχει να κάνει με τις εκλογικές αναταράξεις και την πολύμηνη διαπραγμάτευση της αυταπάτης.

Όταν οι δανειστές πάρουν τις ελάχιστες εγγυήσεις που θέλουν θα ανακοινώσουν τις μεσοπρόθεσμες τεχνικές λεπτομέρειες, βασισμένες πάνω στο συγκεκριμένο πλάνο, με τον γνωστό ορίζοντα πραγμάτωσης μετά το 2018. Μόνο που κι αυτές  οι εγγυήσεις είναι υπό την αίρεση της μη επίτευξης των αναπτυξιακών στόχων.

Αυτό που πρέπει να μας φοβίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι η εσκεμμένη, από την Ε.Ε., δημιουργία κλίματος εξόδου στις αγορές για την Ελλάδα ώστε στιγμιαία να απευθυνθούμε σε αυτές να αποφύγουμε το 4ο πρόγραμμα κι αφού θα έχουμε πάρει την ρύθμιση του χρέους να αφεθούμε στην διαχείριση των χρόνιων αδιεξόδων μας.

Τότε μέσα σε ένα ασταθές διεθνές κλίμα, τάσεις αύξησης των διεθνών τιμών της ενέργειας και αδυναμία δυναμικής κι εξωστρεφούς αναπτυξιακής στροφής της χώρας μας να βρεθούμε πλήρως εκτεθειμένοι και πλέον χωρίς καμιά βοήθεια αφού όλοι θέλουν να αποφύγουν ένα νέο πακέτο γνωρίζοντας ότι δεν θα περάσει από τα κοινοβούλια τους και θα εκτινάξει εκλογικά τις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις.

Κι εκείνη η ώρα θα είναι η ουσιαστική στιγμή της κρίσης που θα είμαστε αναγκασμένοι να προβούμε σε νέες περικοπές δημοσίων δαπανών (προφανώς μισθών και συντάξεων) για να μπορούμε να διατηρήσουμε χρηματοδοτική επαφή με τις αγορές.

Αυτό που αποφύγαμε το 2010 υπογράφοντας την λάθος συνταγή, θα φαντάζει πιο πιθανό από ποτέ να το υποστούμε το 2019 με ρυθμισμένο χρέος κι όλες τις ευθύνες σε εμάς που δεν θα έχουμε εκτελέσει καμιά συνταγή…