Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Ευτυχώς ζούμε σε μια ελεύθερη, δημοκρατική κοινωνία όπου δεν τίθενται υπό αμφισβήτηση βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Ελευθερία του λόγου, ανεξιθρησκία, ισονομία. Συνταγματικά κατοχυρωμένα και νομικά προστατευμένα ώστε η όποια παραβίαση τους να επιφέρει βαρύτατη τιμωρία.

Κανείς λοιπόν δεν αφαιρεί το δικαίωμα από έναν άθρησκο, άθεο, αγνωστικιστή ή όπως αλλιώς θέλει να αυτοπροσδιοριστεί να μην ασπάζεται τις αξίες, τα τελετουργικά και τα έθιμα κάποιου δόγματος και να επιχειρηματολογεί εναντίον τους με σκωπτικό ακόμη και με κυνικό ύφος. Υπάρχει όριο στην όποια κριτική ή ο οποιοσδήποτε περιορισμός οδηγεί σε αμοιβαίο φανατισμό και συγκρουσιακή διάθεση;

Το σημαντικότερο είναι να διαφυλάξουμε ένα περιβάλλον απρόσκοπτης και λειτουργικής συμβίωσης κάθε άποψης. Όπως όμως υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στην προσωπική γνώμη ακόμη και στην χυδαιότητα, όταν αυτή δεν προκαλεί δράσεις και πράξεις μίσους, δικαιούμαστε να αναζητούμε και τα κοινωνιολογικά και ψυχολογικά κίνητρα αυτού που επιλέγει την πρόκληση, την υπερβολή, την επιτηδευμένη αντίθεση.

Όταν η αδιαφορία για ένα θρησκευτικό δόγμα μετατρέπεται σε ανάγκη για επίδειξη δημόσιας ασέβειας οδηγός της ασυνειδησίας σου δεν μπορεί να είναι άλλος από μια συμπλεγματική νοοτροπία που υποκρύπτει εγωιστική μνησικακία για όσους έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν μια σειρά από κανόνες και εθιμικά πρότυπα με ξεχωριστή σημειολογία, για όσους αναζητούν στο υπερφυσικό, το υπερβατικό απαντήσεις για την ύπαρξη τους.

Όταν αποφασίζεις να είσαι ασεβής απέναντι στην κυρίαρχη κουλτούρα θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και για τις αντίστοιχες κοινωνικές δυσκολίες, την αυτοπεριθωριποποίηση. Εκτός κι αν τελικά αυτό ακριβώς επιδιώκεις. Μια ευκαιρία να αποστασιοποιηθείς από τα τεκταινόμενα γύρω σου, να απομονωθείς, να βρεις την «μοναδικότητα» μέσα από την εξιδανίκευση του μοναχικού μίσους και το αντιθρησκευτικό μένος δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αφορμή.

Η Χριστιανοσύνη προσφέρει στην περίοδο του Πάσχα το περιθώριο για ενδοσκόπηση, μετάνοια και συγχώρεση. Τα Πάθη, η θυσία της υπέρτατης αγάπης για τον άνθρωπο και τις αμαρτίες τους και η οριστική νίκη του Φωτός επί του Σκότους έχουν ως διδαχή την δύναμη να λειτουργήσουν λυτρωτικά ακόμη και για όσους βρίσκουν παράταιρα τα τελετουργικά που την συνοδεύουν.

Να αγγίξουν μέσα τους το ιστορικό εθνικό νήμα. Να πλησιάσουν λίγο κοντύτερα στην πρωτόλεια ουσία που χαρακτηρίζει τον ελληνισμό. Να αποτινάξουν από πάνω τους την καχυποψία, την αποστροφή από την μεγαλοψυχία, την κατανόηση. Να βρουν στην κατάνυξη το συνειδησιακό λιμάνι που αποφεύγουν να πλησιάσουν από φόβο μην και έρθουν σε αντιπαράθεση με τα θέλω και το εγώ τους,

Βέβαια το πιο δυσάρεστο είναι η ανάπτυξη αυτών των θέσεων από εκπροσώπους του λαού στο κοινοβούλιο κι ακόμη χειρότερα όταν προέρχονται από κυβερνητικά χείλη. Όχι επειδή οι απόψεις τους δεν είναι γνωστές και η στάση τους αναμενόμενη αλλά γιατί λησμονούν τον θεσμικό ρόλο τους που είναι η υπηρέτηση του έθνους και των πολιτών του οι οποίοι σε συντριπτικό ποσοστό τιμούν τις χριστιανικές παραδόσεις. Αυτοί πρώτοι οφείλουν τον πρέποντα σεβασμό και την αξιοπρεπή στάση απέναντι στους πιστούς.

Λίγο Άγιο Φως και για κάθε φύσης άθρησκους, όχι για να τους προσηλυτίσουμε στα πιστεύω μας αλλά για να βιώσουν έστω για μια στιγμή την μεγαλοσύνη της υπέρτατης και χωρίς προαπαιτούμενα αγάπης και της δύναμης της συγχώρεσης.