Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Το 2012 λίγο πριν την πιθανή εκλογή Ολάντ είχα γράψει ένα άρθρο με τίτλο “Περιμένοντας τον “σωτήρα”… Ολάντ”. Η αναμονή μιας αλλαγής στην Ε.Ε. είχε μετατρέψει πολλούς, ακόμη και ιδεολογικούς αντιπάλους του Ολάντ, σε κρυφούς υποστηρικτές του. Θεωρούσαν ότι ο ταυτισμένος με την τότε Ευρωπαϊκή πολιτική Σαρκοζί δεν μπορούσε να ταράξει τα θολά και αργοκίνητα νερά των Βρυξελλών κι ότι ο φρέσκος αέρας που θα έφερνε ο Ολάντ θα δημιουργούσε συνθήκες ευρύτερων πολιτικών ανατροπών.

Προειδοποιούσα τότε ότι “Ο λόγος του Ολάντ κινείται σε μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο λαϊκισμό και τον πραγματισμό.” Μια επιχειρηματολογία πολύ ασαφής και γενικόλογη που δεν έπρεπε να πείθει κανέναν για το υποτιθέμενο εναλλακτικό σχέδιο. Αποδείχτηκε στην πράξη πόσο λίγος  υπήρξε, με την δημοτικότητα του να καταρρέει πιο γρήγορα κι από μετοχή σε περίοδο οικονομικού κραχ.

Σήμερα αντίστοιχες “μυθικές” διαστάσεις παίρνει για κάποιους κι η εκλογή Μακρόν. Ο επιμελής και καταρτισμένος τεχνοκράτης, που αποστασιοποιήθηκε έγκαιρα από τα πεπραγμένα Ολάντ, διατηρεί την σοσιαλδημοκρατική αύρα διανθισμένη με εντονότερη δόση φιλελεύθερης, μεταρρυθμιστικής διάθεσης. Προσφέρει στους Γάλλους μια λύση που χωρίς να φέρνει μεγάλες ρήξεις με το παρελθόν διατηρεί μια επίφαση αντισυστημικής ψήφου.

Αρκεί όμως αυτό για να λύσει το χρόνια Ευρωπαϊκά προβλήματα δυσλειτουργίας και προσανατολισμού; Μήπως τελικά αποδειχτεί κι ο Μακρόν ένας ακόμη… Γκοντό, όπως κι ο Ολάντ, που παρά τις προσμονές δεν θα “εμφανιστεί” ποτέ αναλαμβάνοντας τον ρόλο που όλοι περιμένουν; Το πρόγραμμα του μοιάζει χωρίς ιδιαίτερες γωνίες καλύπτοντας ένα μεγάλο φάσμα ιδεών, γεγονός που μπορεί να δυσκολέψει την εκτέλεση των όποιων μεταρρυθμίσεων στο βαθμό που στην νέα κυβέρνηση θα μετέχουν άτομα που θα εκφράζουν μέχρι και αντικρουόμενα κομμάτια της ρητορική του.

Σε μια Γαλλία αλλά και συνολικά μια Ευρώπη που στην κυριολεξία φλέγεται από το τυφλό μίσος ισλαμιστών φονταμενταλιστών, η μετανάστευση έχει ξεπεράσει τα όρια αντοχής και δυνατοτήτων αρμονικής αφομοίωσης, η εθνικιστική έξαρση ξεπερνά κάθε προηγούμενο και το οικονομικό περιβάλλον παραμένει εύθραυστο, χρειάζονται άμεσες, τολμηρές τομές στο διοικητικό μοντέλο της Ε.Ε. Τομές δημοκρατικής εμβάθυνσης, αλλά και σεβασμού των εθνικών ιδιαιτεροτήτων.

Μια μονοδιάστατη πολιτική προσέγγιση που χάνει την ισορροπία ανάμεσα στο διπλωματικά και οικονομικά ευεργετήματα της Ε.Ε. από την μια, αλλά και τις ανησυχίες για την εθνική ταυτότητα, την τοπική παρεμβατικότητα στην λήψη αποφάσεων, είναι καταδικασμένη να δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από τις λύσεις που δίνει. Μακάρι ο Μακρόν να αποδειχτεί πολύ πιο δυναμικός, πιο ουσιαστικός και πιο οραματικός από τον προκάτοχο του.

Αλλιώς η ελπίδα στην οποία πολλοί προσβλέπουν θα αποδειχτεί μια ακόμη χαμένη ευκαιρία που θα φέρει αυτό που μετά δυσκολίας θα αποφευχθεί αυτή την φορά. Την επικράτηση των πιο ακραίων κι ευρωσκεπτιστικών φωνών που επίσης δεν στοχεύουν σε καμιά ισορροπία αφού τρέφονται από την αστάθεια. Τότε όμως θα είναι αργά για πολίτικης ορθότητες και φοβίες μην τυχόν και κάθε κριτική ενισχύει το αντίπαλο δέος. Αυτό θα έχει επιτευχθεί αποκλειστικά από τα δικά μας λάθη.