Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Τα κόμματα είναι θεσμοί συλλογικής δημοκρατικής δράσης, έκφρασης ανησυχιών και προώθησης προτάσεων για την διαχείριση κρίσιμων εθνικών, οικονομικών και κοινωνικών ζητημάτων. Τουλάχιστον αυτό θα όφειλαν να είναι. Κάθε φορά που διαρρέονται δημοσιογραφικές πληροφορίες για εσωκομματική δυσαρέσκεια, ένα δημοκρατικό αντανακλαστικό εκτινάσσει το άκρο της λογικής μας. Δημοκρατικά, ειδικά φιλελεύθερα κόμματα και σιωπητήριο δεν συνδυάζονται.

Πρόσφατα το σκηνικό της έμμεσης φίμωσης επιχειρήθηκε τόσο στον άλλοτε ανεκτικό ΣΥΡΙΖΑ, με ανάκληση κάθε αντίδρασης στα νέα μνημονιακά μέτρα (προέχει για μια ακόμα φορά η… σωτηρία της χώρας!) αλλά και στο ΠΑΣΟΚ όπου οι εξουσιομανείς οπτικές δεν στερεύουν ακόμη κι όταν η πάλαι ποτέ ηγεμονική θέση στο πολιτικό σκηνικό έχει απολεσθεί προ πολλού.

Είναι δυνατόν όμως αυτή η αντιδραστική μουρμούρα να αγγίζει και τα “παράκτια” της μεγάλης, φιλελεύθερης παράταξης; Προφανώς και δεν νοείται να αποτελεί κεντρική επιλογή αλλά ορισμένοι “άρχοντες” των στοχευμένων διαρροών ανακαλούν στην τάξη Σαμαρά και Καραμανλή επειδή λέει ενδιαφέρονται περισσότερο για την προσωπική τους δικαίωση παρά για την νίκη της παράταξης και την ταχύτερη δυνατή απομάκρυνση του ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία.

Καταρχάς να υπενθυμίσω ότι προσωπικότητες όπως οι πρώην πρωθυπουργοί εκφράζονται από τις επίσημες δηλώσεις τους κι όχι από κύκλους ή… τρίγωνα ενός ασαφούς περιβάλλοντος που συνήθως αυτονομείται εκμεταλλευόμενο την ηγετική αύρα για να προβληθεί το ίδιο. Υπάρχει κάποια δήλωση δυσφορίας ή αμφισβήτησης της πορείας του Κυριάκου Μητσοτάκη που διαφεύγει της αντίληψης μας ή κάποιοι εκ του πονηρού προσπαθούν να εμπλέξουν τρίτα πρόσωπα;

Ειδικά η στάση του Αντώνη Σαμαρά, ως του πιο πρόσφατου πρωθυπουργού της παράταξης, ήταν απολύτως ξεκάθαρη και χωρίς υποσημειώσεις. Την δεδομένη στιγμή προέχει η αποδέσμευση της χώρας από τον συρφετό της ανικανότητας και της ιδεοληψίας που οδηγεί την χώρα σε οικονομικό και κοινωνικό μαρασμό.

Το να υπενθυμίζουμε τα πεπραγμένα και τα επιτεύγματα της κυβέρνησης Σαμαρά δεν αποτελεί ένα κοντόφθαλμο εργαλείο προσωπικής δικαίωσης του. Αυτή ακριβώς η επιβεβαίωση της τότε οριστικής στροφής προς έξοδο από το μνημόνιο, που πλέον αποτυπώνεται και στην εκτίναξη της δημοφιλίας εκείνου του κυβερνητικού σχήματος, οφείλει να αποτελεί προμετωπίδα των επιχειρημάτων της ΝΔ.

Υ.Γ. Υπενθυμίζω επίσης ότι η δημιουργία τάσεων εντός του κόμματος υπήρξε μια φιλελεύθερη τομή την οποία πολλοί υποστηρίζουν εδώ και χρόνια στη ΝΔ. Θα ήταν λοιπόν τουλάχιστον τραγελαφικό οι ίδιοι άνθρωποι να ενοχλούνται τώρα από επιμέρους διαφοροποιήσεις σε βαθμό εκνευρισμού και διάθεσης λήψης σκληρών πειθαρχικών μέτρων με το παραμικρό.