Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Πέντε χρόνια από την ανάληψη της εξουσίας από τον Αντώνη Σαμαρά και την αρχή της προσπάθειας να αναστραφεί η έντονη υφεσιακή πορεία που ξεπερνούσε το 7% και η εκτίναξη της ανεργίας που έφτανε στο 28%. Κι όντως μόλις 2,5 χρόνια μετά ο ρυθμός ανάπτυξης έτρεχε σε ετήσια βάση με 0,8% και σε επίπεδο τριμήνου άγγιζε ήδη το 2% κι η ανεργία είχε σημαντική καθοδική τάση.

Πέντε χρόνια από την στιγμή που επιχειρήθηκε η αλλαγή στο μίγμα πολιτικής δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στις περικοπές δαπανών από ότι στις φορολογικές επιβαρύνσεις. Κι όντως 2,5 χρόνια μετά οι δημόσιες δαπάνες είχαν περιοριστεί σημαντικά ενώ μια σειρά φόρων όπως ο ΕΝΦΙΑ (σε σχέση και με τον ΕΕΤΗΔΕ που αντικατέστησε), ο ΦΠΑ στην εστίαση, ο ειδικός φόρος κατανάλωσης στα καύσιμα, η εισφορά αλληλεγγύης είχαν πάρει τον δρόμο της απομείωσης.

Πέντε χρόνια από τότε που η Τρόικα βρήκε απέναντι της μια κυβέρνηση που έπειθε με επιχειρήματα για τις εναλλακτικές προτάσεις της και αναπροσάρμοζε τους στόχους με βάση πιο ρεαλιστικούς δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές. Έτσι κατόρθωνε να πετυχαίνει αποτελέσματα καλύτερα από τα αναμενόμενα και ανακτά τη διεθνή αξιόπιστο της χώρας.

Πέντε χρόνια μακριά από ένα κυβερνητικό σχήμα που παρά τις δυσλειτουργίες μιας τρικομματικής σύμπραξης απέδωσε έργο με συνέπεια και μεθοδικότητα. Κατέστησε το χρέος βιώσιμο στον βαθμό που είχε πείσει για την δυναμική ανάπτυξη της οικονομίας τα επόμενα χρόνια και δεσμεύτηκε σε πρωτογενή πλεονάσματα στηριζόμενα στο αυξημένο ΑΕΠ.

Πέντε χρόνια από την ώρα που η διαχείριση του μεταναστευτικού ζητήματος είχε αποτρέψει την νέα έξαρση του, η ασφάλεια στις πόλεις έδειχνε να αποκαθίσταται κι οι εκπαιδευτικοί χώροι δεν θεωρούνταν φιλόξενοι τόποι ανομίας.

Όχι η Ελλάδα δεν μετατράπηκε σε επίγειο Παράδεισο μετά το 2012. Υπήρξαν και σκληρές, ακόμη και άδικες, αποφάσεις με κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες. Υπήρξαν κι επικοινωνιακές αστοχίες ή επιμέρους υπερβολές. Αλλά το απόσταγμα μιας προσπάθειας εξάγεται από την τελική γεύση που αφήνει.

Κι αυτή η γεύση διέθετε ικανοποιητικά στοιχεία ωρίμανσης και μεστότητας. Το έχει κατανοήσει πλέον η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων που αναγνωρίζουν στην κυβέρνηση Σαμαρά μεγαλύτερο βαθμό αποτελεσματικότητας από την τωρινή κυβέρνηση της αρχικής θυμκής εκτόνωσης, που μετατράπηκε σε δημιουργική ασάφεια, κατρακύλησε στα μονοπάτια της αυταπάτης για να βρεθεί στα… τέσσερα της αυτοταπείνωσης.

Πέντε χρόνια από την εποχή που ένας πρωθυπουργός έθετε ως οδηγό του το εθνικό χρέος. Τώρα συμβιβαζόμαστε με ένα δίδυμο εξουσίας που αναλώνεται σε επιλογές προσωπικής πολιτικής επιβίωσης με οδηγό μια γραβάτα με.. δέος!