Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Πολλά γεγονότα προέκυψαν εσχάτως σχετικά με τα εθνικά μας θέματα. Συμπυκνωμένες εξελίξεις μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα και σε πολλά επίπεδα. Φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους αλλά επειδή το τυχαίο δεν χαρακτηρίζει τις γεωστρατηγικές κινήσεις, ποιος μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο όλα αυτά να αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου με το Σκοπιανό και το Κυπριακό να έρχονται ξανά στο προσκήνιο με μια άτυπη λύση – πακέτο;

Αυτές τις μέρες λαμβάνει χώρα τόσο η μια νέα διάσκεψη για το Κυπριακό όσο και η επικείμενη επίσκεψη του ειδικού εκπροσώπου του Γ.Γ. του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς στα Σκόπια. Επίσης δεν έχει περάσει παρά λίγος χρόνος από την “προσγείωση” του Τούρκου πρωθυπουργού στην Ελλάδα με τις γνωστές προκλητικές απαιτήσεις και τις παρεμβάσεις στην Θράκη, ενόσω στην χώρα του διαμορφώνονταν ένα ακόμη πιο προκλητικό πλαίσιο με την ανάγνωση του Κορανίου στην Αγιά Σοφιά.

Από την μια λοιπόν, οι προχωρημένες συνομιλίες γύρω από το Κυπριακό με το ζήτημα των εγγυήσεων να αποτελεί κομβικό σημείο αντιπαράθεσης. Δεν είναι μόνο ότι η τουρκοκυπριακή πλευρά, – υπό την πίεση των βλέψεων της Τουρκίας για συνδιαχείριση των ενεργειακών πόρων της χώρας – , εμμένει στην διατήρηση 10 χιλιάδων Τούρκων στρατιωτών στο νησί. Είναι κυρίως ότι δεν υπάρχει σαφές χρονοδιάγραμμα αποχώρησης με την όλη διατύπωση να υπόκειται σε ερμηνείες και την επίδραση μιας πιθανής προβοκάτσιας από αυτές που μας έχει συνηθίσει η Τουρκία.

Από την άλλη, η διάθεση συμβιβασμού από πλευράς της νέας κυβέρνησης των Σκοπίων, η θετική αρχική αντίδραση από ελληνικής πλευράς και η στοχευμένη διαρροή για πιθανά αποδεκτά ονόματα όπως το “Άνω Μακεδονία” δημιουργεί την εντύπωση ότι έχει υπάρξει προεργασία ώστε με πρόσχημα την αποδοχή ενός δήθεν γεωγραφικού προσδιορισμού (που όμως περικλείει όλη την ουσία του σκοπιανού αλυτρωτισμού για το σύνολο της “Μακεδονίας”) να παραχωρηθεί στους γείτονες μας η πρόσβαση στο ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα θυσία στα γεωπολιτικά σχέδια ελέγχου των Βαλκανίων.

Κι ο πιο καλόπιστος αναλυτής, ο πιο προσηνής θεατής κατανοεί ότι τέτοια σύμπτωση κοινών εξελίξεων σε όλα τα κορυφαία εθνικά μας θέματα πρέπει να υποκρύπτει την οργανωμένη πρόθεση διεθνών κύκλων να κλείσουν μερικές ανοιχτές πληγές στην ευρύτερη περιοχή μας και είναι δεδομένο ότι θεωρούν πιο πρόσφορη αυτή την εποχή που η χώρα μας βρίσκεται σε δυσχερή οικονομική και διπλωματική θέση.

Η κατάληξη αυτών των προσπαθειών θα καταδείξει τα όρια αντοχής της ελληνικής πλευράς και την ένταση της επιθυμίας να μην προωθηθούν ετεροβαρείς λύσεις επειδή μπορεί να “ισοσταθμιστούν” με άλλου είδους πχ επενδυτικές παρεμβάσεις. Ελπίζουμε να είναι δεδομένο στο μυαλό της κυβερνητικής εξουσίας ότι η μονιμότητα των διπλωματικών υποχωρήσεων γιγαντώνει τις συνέπειας μιας επιλογής που ίσως πρόσκαιρα να φαντάζει ανεκτή.