Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Το διπλωματικό σκάκι που έχει στηθεί στην Μέση Ανατολή αποδεικνύεται ένας δυσεπίλυτος γρίφος με πολλαπλά επίπεδα ανάλυσης, βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες οπτικές, διορατικές ή κοντόφθαλμες στάσεις, φαινομενικά άσκοπες ενέργειες αλλά και βαθιά στρατηγικές επιλογές. Όποιος βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα ή δηλώνει με βεβαιότητα ότι έχει αποκρυπτογραφήσει το “παίγνιον” στην ολότητα του μόνον ως υπερφίαλος μπορεί να χαρακτηριστεί.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που όλοι αναφέρονταν στον ρόλο της Σαουδικής Αραβίας στην ενίσχυση του ισλαμικού φονταμενταλισμού. Είναι απολύτως θεμιτό να προκύπτουν τεράστια ερωτήματα για το αν τώρα αλλάζει στάση απέναντι στο φαινόμενο ή απλά διαλέγει την κατάλληλη στιγμή για να στριμώξει έναν οικονομικό, κι όχι μόνο, αντίπαλο όπως το Κατάρ.

Η Δύση έχει επιλέξει την διατήρηση των στρατηγικών δεσμών με την Σαουδική Αραβία, ως μια πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή ισλαμισμού, αφού η δισυπόστατη στάση της ενισχύει μεν την δράση των τζιχαντιστών εκτός χώρας με στόχο την αποσταθεροποίηση των γειτόνων, καταπνίγει όμως σχετικές πρωτοβουλίες εντός των συνόρων της. Διατηρείται έτσι ένα πιο ασφαλές και φιλόξενο για επενδύσεις περιβάλλον όπως αποδεικνύεται κι από το πρόσφατο οικονομικό deal με τις ΗΠΑ με έμφαση στο χώρο της ενέργειας.

Ο Τραμπ θεωρεί ξεκάθαρα κομβικό γεωστρατηγικό αντίπαλο το Ιράν. Όλα τα άλλα είναι υπό διαπραγμάτευση και στοχευμένη διαχείριση. Θεώρησε  λοιπόν πιο σημαντική την ανάγκη της Σαουδικής Αραβίας να διατηρήσει την εσωτερική ισορροπία της απομονώνοντας την δράση των Αδερφών Μουσουλμάνων (που το Κατάρ φαίνεται να την υποθάλπει) και γι’ αυτό την στήριξε στην τωρινή διαμάχη τους.

Αν σε αυτό το “παιχνίδι” συνυπολογιστούν οι διαθέσεις και οι βλέψεις της Ρωσίας και της Τουρκίας (που ήδη αντέδρασε παίρνοντας το μέρος του Κατάρ) τότε οι συνέργειες, οι αντιθέσεις, οι συμμαχίες, πρόσκαιρες και μη, αυξάνονται, περιπλέκονται και μόνο για υπεραπλουστεύσεις δεν προσφέρονται.

Μέσα σε όλο αυτό τον κυκεώνα εξελίξεων η ελληνική κυβέρνηση μοιάζει για μια ακόμη φορά να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα και απλά να ανησυχεί για την τύχη των συμπατριωτών μας που ζουν κι εργάζονται στο Κατάρ. Δυσκολεύεται να πάρει θέση συνυπολογίζοντας τα οφέλη από την πιο ενεργή συμμετοχή της στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας κι αναλώνεται σε “φιλοσοφικές” αναλύσεις για τον ιμπεριαλισμό που γεννά βία. Παρακολουθεί τα… τρένα να περνάνε κι ελπίζει σε ευνοϊκές καραμπόλες και απρόσμενα κέρδη. Πολιτικό τζόκερ δηλαδή…