Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος

Πέρασαν δυο χρόνια από την ανακοίνωση της μεγαλύτερης συλλογικής αυταπάτης των Ελλήνων. Εκείνο το βράδυ η προσφυγή σε δημοψήφισμα που αποφάσισε ο Τσίπρας άνοιξε την πόρτα για τους κεφαλαιακούς ελέγχους, την επάνοδο στην ύφεση και την ντροπιαστική 17ωρη διαπραγμάτευση που έφερε 9 δισ. νέων, αχρείαστων μέτρων με δυσβάσταχτες φορολογικές επιβαρύνσεις και εισοδηματικές περικοπές.

Εκμεταλλευόμενος το κλίμα αριστερής αυτοσυντήρησης μεγάλου μέρους των πολιτών, που θεωρούσε μεν πως τους κορόιδεψε ο Τσίπρας αλλά δεν αρκούν 8 μήνες τιμωρίας για τους… προηγούμενους, κέρδισε τις δεύτερες εθνικές εκλογές μέσα στο 2015. Έκτοτε στηριζόμενος ακριβώς σε αυτό το κλίμα τιμωρίας των… γερμανοτσολιάδων επιδόθηκε μαζί με τον “συνεταίρο” του τον Καμμένο, που συχνά αναλάμβανε τον άχαρο ρόλο του υβριστή, σε μια επικοινωνιακή καταιγίδα μομφών κατά συνεργατών, αλλά και του ίδιου, του Αντώνη Σαμαρά.

Μια τέτοια περίπτωση, η πιο χαρακτηριστική, ήταν αυτή του Παπασταύρου. Για οτιδήποτε συνέβαινε στο τόπο, για κάθε κυβερνητικό λάθος, για κάθε νέα διαπραγματευτική υποχώρηση η μόνιμη επωδός ήταν ο “Παπασταύρου”. Το τοτέμ της διαφθοράς και της διαπλοκής που βρίσκονταν (:) μέσα σε όλες τις υπό διερεύνηση λίστες φοροφυγάδων, πίσω από… κάθε ύποπτη οικονομική συναλλαγή.

Μια διαρκής επίθεση ηθικής βλάβης του Αντώνη Σαμαρά. Πολιτικά στερούνταν επιχειρημάτων. Πως να πείσεις την κοινωνία ότι είναι καλύτερα με πάνω από 9 δισ μέτρα αντί το πολύ 1,8 δισ, νέα ύφεση, άνοδο της ανεργίας και χωρίς πλήρη πρόσβαση στα χρήματα σου κι όχι με ανάπτυξη, μείωση της ανεργίας και λειτουργικού τραπεζικού συστήματος;

Γι’ αυτό χρειάζονταν επιλεκτικές επιθέσεις στην προηγούμενη κυβέρνηση και προσωπικά στον πρώην Πρωθυπουργό με όπλο το υποτιθέμενο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Ένα προ πολλού ξεφτισμένο παιχνιδάκι που στα χέρια αυτής της κυβέρνησης μετατράπηκε σε εργαλείο καθοδήγησης της κοινωνίας και σπίλωσης προσωπικοτήτων.

Πάντα με την αγαστή συμπαράσταση μιας σειράς ΜΜΕ που δεν έχαναν ευκαιρία να συνεισφέρουν στην διασπορά ψευδών ειδήσεων χωρίς τον απαραίτητο έλεγχο της πληροφορίας. Είναι οι ίδιοι που τώρα αισθάνονται υποκριτικά, κι αφού έκαναν ότι μπορούσαν για να πείσουν την κοινωνία για το δίκαιο που εκπροσωπούσαν, την ανάγκη να δηλώσουν ότι  έσφαλαν, ότι τα δημοσιεύματα τους στηρίχτηκαν σε λαθεμένα στοιχεία.

Κανένα λάθος δεν υπήρξε. Ένα συντονισμένο σχέδιο ήταν στο οποίο ο καθένας είχε τον ρόλο του και το οποίο μπορεί να επανέλθει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με τον έναν ή τον άλλο στόχο.